Divinity Dragon Commander część szósta

Zakończenie mojej recenzji takim negatywnym akcentem byłoby niesprawiedliwe wobec twórców tej mimo wszystko dobrej produkcji. Na sam finał zostawiłem ten jej aspekt, który przynajmniej mi najbardziej przypadł do gustu, a mianowicie możliwości, jakie niosło za sobą autentyczne sprawowanie władzy nad państwem. Jeśli brzmi to niejasno, mogę sprecyzować - otóż na losy prowadzonej przez nas wojny nie wpływały jedynie nasze decyzje na polu bitwy, pieczę sprawowaliśmy nad całym państwem i musieliśmy liczyć się z jego obywatelami. Podczas kampanii można było mieć do czynienia z ambasadorami każdej z zarządzanych przez nas racji, dopasowanych do fantastycznych realiów gry. Spotykaliśmy więc zagorzałe, kapitalistyczne krasnoludy, lewicowe elfy, religijnych nieumarłych, postępowe jaszczury oraz impy, a każdy z nich miał wobec nas własne żądania, mniej lub bardziej pokrywające się z naszymi planami. W tym miejscu muszę przyznać, że twórcom tej gry parodiowanie współczesnych konfliktów na tle gospodarczym i światopoglądowym wyszło wręcz idealnie, dopełniając satyrycznego charakteru tego wątku poprzez osadzenie stereotypowych polityków w rolach wyimaginowanych stworzeń. Pochwalić muszę ich również za względny obiektywizm i brak narzucania własnych przekonań na gracza, co obecnie często ma miejsce w tej branży.

Tagi wpisu: Divinity Dragon Commander, recenzja.